Over een decadent weekend en Chakraman

Terug van mijn Noors avontuur had ik een drukke week. Naast de colleges moest ik mij namelijk weer installeren in mijn kamer, schoonmaken, wassen en de kamer in orde maken voor de eerste visite. Op vrijdag zouden namelijk Alette en Ingrid naar Kraków komen. Eigenlijk was het de bedoeling dat de hele meidenclub zou komen, maar helaas had het voortdurend annuleren van vluchten en verzetten van vluchttijden door Central Wings roet in het eten gegooid. Kim en Nicole hadden besloten om hun ticket te annuleren, omdat de nieuwe vluchttijden niet goed in hun planning pasten. Alette en Ingrid kwamen wel. Hun geplande aankomsttijd op vrijdagavond was 22:00 uur.

Zo gezegd, zo gedaan. Op vrijdagavond begaf ik mij met als doel het oppikken van de meiden richting Balice, het vliegveld van Kraków. Bij aankomst op het vliegveld waren er nog geen bijzonderheden. Alette zou echter Alette niet zijn als zij niet een lange tijd op zich zou laten wachten en zo geschiedde: om 22:00 uur werd bekendgemaakt dat de vlucht vanuit Amsterdam bijna twee uur vertraging had. Zucht! Daar zat ik dan op het vliegveld. Klein, niets te beleven, alle winkeltjes waren al dicht en ik kon zelfs nergens meer neerstrijken voor een drankje. Ook het uitzichtdek was al gesloten. Met wat rondwandelen en het zorgvuldig bestuderen van de vluchtschema’s ben ik de tijd doorgekomen en om 0:15 uur kwamen Alette en Ingrid dan toch met hun bagage de aankomsthal binnenlopen. Hun reis bleek verre van vloeiend te zijn gegaan, met een afwijkende boardingtijd op de instapkaart, een niet aangekondigde gatewijziging en een sprint door heel Schiphol om de vlucht nog te halen. De laatste trein terug naar Kraków hadden we inmiddels ook gemist en dus moesten we met de taxi naar mijn huis. Maar dat was geen probleem. Aangezien Alette net terug was van een vakantie op Gran Canaria en nu alweer naar Kraków kwam, hadden we besloten dat dit het decadentieweekend zou worden. Toen we na alle beslommeringen eindelijk op mijn kamer waren, hadden we geen zin meer om nog iets te gaan doen. We hebben dus wat gekletst en zijn gaan slapen. Omdat Alette na jaren werken bij Tempur mijn harde Poolse matras niet verdroeg, moest het bed verzacht worden met een flinke laag bubbeltjesplastic, maar daarna was alles in orde en hebben we heerlijk geslapen.

Het voordeel daarvan was dat we zaterdag netjes op tijd uit bed waren en een lange dag hadden om de stad te bezichtigen. Het programma begon bij kasteel Wawel. We zagen de draak en de kathedraal, inclusief klokkentoren en de crypte waar veel bekende Polen begraven liggen. Vervolgens wilden we naar de binnenplaats van het kasteel, maar om een onduidelijke reden was dit afgesloten. Dus begaven we ons maar richting Rynek Glówny, het centrale plein. Daar speelde Ingrid model voor Vero Moda, kregen we de kans om wat te zonnebaden en bezochten we de Kosciól Mariacki. De lunch gebruikten we bij saladbar Chimera. Een verdere wandeling bracht ons langs de plaats waar de paus altijd verbleef als hij in Kraków was. Omdat het tevens vlak na de herdenking van zijn sterfdag was, was de straat bezaaid met duizenden kaarsjes. Soms zijn het toch wel gekke jongens, die Polen… Door Planty, het park dat de gehele oude stad van Kraków omringt, liepen we naar de Brama Florianska met de Barbakan (oude stadspoort). Daarvandaan verder langs de opera en we eindigden (uiteraard) in het gigantische winkelcentrum Galeria Krakowska. Bij de Carrefour besloten we enige zoetigheden in te slaan, hetgeen door een ijverige paparazzifotograaf werd gadegeslagen en op de gevoelige plaat werd vastgelegd. In het winkelcentrum deden we ook nog even een drankje, we aten bij Officyna aan Rynek Glówny en daarna was het tijd om ons om te kleden ter voorbereiding op een wild avondje uit. Letterlijk, want wat nog begon met een rustig drankje in een van de barretjes aan Plac Nowy, eindigde in het wilde dansen zoals dat alleen in Polen kan. Pools dansen houdt in: veel wodka, veel te veel mensen op de dansvloer en wild om je heen slaan bij wijze van territoriumverdediging. Ik was er inmiddels helemaal aan gewend (de trouwe lezers herinneren zich nog wel hoe een avondje stappen mij in Warschau m’n bril heeft gekost), maar voor Ingrid en Alette was het toch wel even een cultuurshock. Voor even dan, want uiteindelijk is het Poolse ruige dansen toch ook wel leuk om te doen! Het werd een gezellige avond, maar hoe we ook probeerden, de wodka kreeg ons niet onder de tafel. Omdat we de zondag toch ook nog wel iets wilden doen, besloten we het niet ontzettend laat te maken.

Zondag maakten we een excursie naar Auschwitz, het beruchte concentratiekamp, dat slechts 60 km van Kraków ligt. De reis erheen was een goede voorbereiding, want het valt niet mee om anderhalf uur lang met dertig mensen in een minibusje gepropt te staan, zonder de mogelijkheid te hebben om naar buiten te kijken, aangezien je hoofd boven de ramen uitsteekt. Op dit punt konden we er echter nog om lachen. Eenmaal in Auschwitz aangekomen, waren we toch wel snel stil en onder de indruk. Alhoewel het kamp er vredig en een beetje parkachtig uitziet, de hordes toeristen ons irriteerden en de exposities niet zijn ingericht met de allermeest shockerende foto’s en anekdotes, was een algemene kennis van de verhalen in combinatie met de stille getuigen van een gruwelijk verleden voldoende om ons de mond te snoeren. Ik noem hier de blikjes gas, de tonnen afgeschoren haren, de galgen, de gaskamer, de verbrandingsovens, de executiemuur, de oneindige muur met namen van de slachtoffers, het gevangenisblok met de verstikking- en stacellen… Eigenlijk is simpelweg niet te bevatten wat hier gebeurd is. Om ons beeld nog verder aan te vullen, besloten we tevens de wandeling te maken naar het 3 km verderop gelegen kamp Birkenau. Alhoewel hier geen exposities waren, maakte dit kamp bijna een nog diepere indruk, omdat zijn formaat een idee gaf van de schaal waarop de jodenvernietiging hier heeft plaatsgevonden. Van de gaskamers is niets meer over, maar het idee dat de weg die we bewandelden voor al die honderdduizenden vergaste slachtoffers de laatste wandeling is geweest, gaf mij toch wel kippenvel. We verlieten het kamp toen het begon te schemeren. We hebben toen eerst een half uur lang op een bankje gezeten en nauwelijks woorden gewisseld. Daarna zijn we naar het station gelopen. Alette op haar sokken, want alhoewel ze het niet gepast vond om na een bezoek aan Auschwitz daarover te klagen, verdroeg ze haar hakschoenen na twee dagen lopen echt niet meer. Eenmaal op het station duurde het nog even voor de eerstvolgende trein naar Kraków zou gaan en dus besloten we in het stadje Auschwitz (Oswiecim in het Pools) nog wat te eten. Dat was maar goed ook, want de treinrit naar Kraków bleek ruim twee uur te duren (voor een rit van 60 km). Het voordeel van de lange treinrit was wel dat we bij aankomst in Kraków een beetje verwerkt hadden wat we die dag hadden gezien en dus waren we daarna weer in de stemming om nog even wat te gaan drinken. Dat ‘even’ draaide er echter op uit dat we tot sluitingstijd bij Alchemia zijn blijven hangen…

De volgende dag had ik er dus de grootste moeite mee om bij mijn Poolse les om 8:30 uur aanwezig te zijn. Maar ik had besloten toch te gaan, zodat de meiden nog even uit konden slapen. Toen ik terugkwam om 10:30 uur was alles alweer netjes ingepakt. We hebben ontbeten en zijn daarna de stad ingegaan. We besloten eerst naar Wawel te gaan, waar het vanwege een estafette-evenement opnieuw moeilijk binnenkomen was, maar in ieder geval konden we dit keer naar de binnenplaats. Ons voornaamste doel was het uitproberen van de chakra. Volgens het hindoeïsme bevindt zich in het kasteel een energiebron. Om het koninklijk paleis te behoeden tegen hindoeïstische pelgrims heeft men de chakra ingemetseld in het kasteel, maar staand tegen één bepaald gedeelte van de muur schijnt de energie voelbaar te zijn. Wij waren wel benieuwd en begaven ons als stiekeme hindoeïstische pelgrims richting het beroemde gedeelte van de muur. De plek werd echter bezet gehouden door een in trance verkerende, mantra’s uitkramende man. Bovendien leek een non die een schoolklas begeleidde eveneens op de plek te azen. We besloten dus dat we de dag nog wel door zouden komen zonder energiestoot van de chakra en begaven ons richting de Joodse wijk Kazimierz. Daar brachten we een bezoek aan de Oude Synagoge – nu Joods Museum – en we aten een koosjere maaltijd als lunch. Daarna gingen we nog even naar Galeria Kazimierz, het andere grote winkelcentrum, maar de tijd begon al te dringen en dus moesten we terug naar mijn kamer om de bagage op te halen. Toen we de straat omhoog liepen naar mijn appartement, zette Alette plotseling de vaart erin, omdat zij in de verte een bekende zag lopen. Nieuwsgierig naar wie dat toch kon zijn volgden Ingrid en ik op de voet. Het bleek te gaan om Chakraman, de man die eerder die dag in trance tegen de muur in kasteel Wawel had gestaan. Blijkbaar kwam hij net van zijn oplader af, dus we waren blij dat we niet gewacht hadden. Toen we de bagage bijeengeraapt hadden, zijn we met de tram richting station gegaan en heb ik Alette en Ingrid op de trein richting vliegveld gezet. Ik ben daarna braaf naar college gegaan, maar uit betrouwbare bronnen heb ik vernomen dat Central Wings die avond de meiden veilig en zonder vertraging terug naar Nederland heeft gebracht. Het was een geslaagd weekend, waarin ik Kraków zelf ook weer wat beter heb leren kennen. Meiden, bedankt!