Verjaardagen op z'n Pools

De week na terugkomst uit Gdansk stond in het teken van diverse verjaardagen en evenementen. Het begon op donderdag met de verjaardag van Katherine, een Amerikaanse klasgenote van de taalcursus Pools. We verzamelden bij haar thuis voor een huisfeestje en later op de avond had ze gereserveerd in de club Cien. Daar konden we lekker dansen en sloegen we de nodige shotjes achterover. Populair deze avond was de ‘bialy smierc’ (witte dood), een shotje met meloensap die zo erg naar limonade smaakt dat het ook echt je dood wordt, als je niet oppast!

Vrijdag moest ik m’n kamer en appartement in orde maken voor mijn eigen verjaardag. Ik deed grote inkopen en de logeerbedden moesten worden opgemaakt, want Abigail en Christa zouden het weekend naar Kraków komen om mijn verjaardag mee te vieren. Maar er was nog iets spannenders: het filmfestival ‘Shortly Speaking Dutch’, dat ik tijdens mijn stage in Warschau mede had georganiseerd, zou dit weekend zijn intrede doen in Kraków. Aan mij de taak om met een vurige speech op vrijdagavond het startsein te geven voor drie avonden Nederlandse korte film. Ik had een aantal vrienden gevraagd om mee te komen ter ondersteuning en uiteindelijk kwamen Brooke, Katherine en Ania kijken. Brooke en Katherine hadden als ware fans zelfs een spandoek gemaakt, met Amerikanen kun je toch echt ontzettend veel lol hebben! De verantwoordelijke voor de bioscoop in Kraków bleek ik ook te kennen; het was Ula die ik tijdens het uitgaan met de mensen van het Duitse consulaat al een keer had ontmoet. Zij zou mijn speech simultaan in het Pools vertalen, maar omdat er alleen maar jonge mensen aanwezig waren, was dat uiteindelijk niet nodig en kon ik het gewoon in het Engels doen. Alles ging prima en na afloop konden we meteen genieten van het eerste filmprogramma, waarin voornamelijk een hilarische korte film over het leven in een verzorgingshuis de aandacht trok. Het tweede filmprogramma kon ik helaas niet kijken, omdat ik Abigail en Christa van het station moest halen. Ik bracht ze netjes naar mijn kamer, waar we nog even hebben gekletst en daarna zijn we gaan slapen.

Zaterdag was het dan zover: ik was jarig! In de ochtend al kreeg ik telefoon van opa en oma Sterkenburg, oma Tuurenhout en m’n ouders. Dat was erg leuk. Abigail was nog nooit in Kraków geweest, dus hebben we in de middag wat sightseeing gedaan. We beklommen Kopiec Kosciuszki en liepen rond door de oude binnenstad. Aan het einde van de middag voegde Bianca zich bij ons en hebben we gegeten. Daarna moesten we terug naar mijn appartement om de voorbereidingen voor de avond te treffen. Brooke was ook jarig, maar omdat zij een gedeelde kamer had in de studentenhuisvesting, hadden we besloten om samen bij mij onze verjaardagen te vieren. Dit nieuws had als een lopend vuurtje de Erasmusstudenten bereikt en mijn huisgenoten hadden ook nog mensen uitgenodigd, dus op het hoogtepunt van de avond waren er zo’n zestig mensen aanwezig. Het hele appartement stond vol mensen en ook op het balkon van de binnenplaats stonden mensen te roken en te drinken. Zabka, de avondsupermarkt in de buurt, deed die avond gouden zaken. De buren vonden ‘al die buitenlanders’ echter wat minder leuk en belden uiteindelijk de politie, die rond 23:30 uur arriveerde. Zij verzochten ons nadrukkelijk om het pand te ontruimen en het feestje elders voort te zetten. Aangezien de nodige mensen al dronken waren, ging dit echter niet gemakkelijk. Iedereen die in meerdere of mindere mate Pools sprak begon zich ermee te bemoeien, meiden probeerden de politie te verleiden, mensen wilden met de politie op de foto, buiten poseerden mensen liggend op de politieauto et cetera. Uiteindelijk raakten de politieagenten zo geïrriteerd dat ze een boete van 200 zloty (ongeveer 50 euro) uitschreven. Daarna ging de ontruiming redelijk vlekkeloos en zo’n 20 minuten later stond iedereen buiten. Het was toen middernacht en een mooie tijd om het feest in de stad voort te zetten. We konden toen alweer lachen om de goede afloop en ik realiseerde me dat ik waarschijnlijk nooit meer zo’n wilde verjaardag zal hebben. Het feest ging verder in Kitsch en in Prozak. Thuiskomen was ook nog een hele operatie, want bij Marta en Justyna op de kamer bleef nog een meisje slapen. Zij was achtergebleven voordat we uit gingen en had alle sloten op de deur gedaan, inclusief het slot waarvan we de sleutel niet hebben. Gelukkig werd ze uiteindelijk wakker van het gerommel aan de deur en konden we naar binnen, waar we erg snel in slaap vielen.

Zondag stonden we uiteraard laat op en konden we de schade in het appartement opnemen. Omdat het feest eigenlijk na tweeënhalf uur al was beëindigd door de politie, was alles nog behoorlijk schoon en heel. We hebben dus een beetje opgeruimd en daarna had ik nog aardig wat tijd om met Abigail en Christa een beetje meer van Kraków te bekijken. We zijn naar kasteel Wawel geweest en hebben een aantal synagogen gezien in de Joodse wijk Kazimierz. Goede verhalen hadden we gehoord over de lunchroom ‘Bagel Mama’, maar helaas bleek dat tot en met half juni gesloten te zijn. ’s Avonds vertrokken Abigail, Bianca en Christa weer met de trein naar Warschau. Ik deed de laatste afwas en toen waren de sporen van de feestvreugde alweer uitgewist.

De laatste verjaardag in de hele reeks feestjes was die van Mary, op dinsdag 20 mei. We begonnen lekker rustig met een drankje in een van de cafeetjes in Kazimierz en eindigden met lekker wild dansen in Lubu-Dubu. Alhoewel stukken rustiger dan normaal, was er op deze dinsdagavond toch nog aardig wat volk op de been om tot in de late uurtjes te dansen. Het uitgaansleven gaat hier in Kraków echt zeven dagen per week door. Geen stad die hieraan kan tippen!