Weekendje Oekraïne

Het weekend nadat Alette en Ingrid op visite geweest waren, organiseerde de universiteit een weekendtripje naar de Oekraïne, waarvoor ik mij uiteraard had ingeschreven.

Op zaterdag moesten we om 7:00 uur al verzamelen op het station van Kraków, omdat we met de trein van 7:36 uur vertrokken richting Rzeszów. Het was een treinrit van ongeveer drie uur. In een dorpje vlakbij Rzeszów stapten we op de bus die ons de rest van de trip zou meenemen. We kregen eerst een kleine rondrit door het stadje Rzeszów zelf, aangezien onze gidsen Ela en Justyna daar beiden oorspronkelijk vandaan kwamen.
De volgende stop was Lancut, het voormalig kasteel van de adellijke Poolse familie Potocki. We kregen een rondleiding door het kasteel en de oranjerie, waar de gigantische koetsenverzameling van de familie staat opgeslagen. Omdat het kasteel tot aan de Tweede Wereldoorlog bewoond is geweest, viel op dat het een heel intiem kasteel is. Het is van redelijk moderne snufjes voorzien en overal hangen nog foto’s, portretten en posters van de familie die het kasteel in de Tweede Wereldoorlog halsoverkop heeft verlaten en er niet meer is teruggekeerd. Het was een indrukwekkend kasteel, maar aangezien de rondleiding ruim twee uur duurde en de meeste van ons ’s ochtends om 6:00 uur waren opgestaan, waren we blij toen we weer in de bus neer konden ploffen.
Dat duurde echter niet lang, want de derde stop was het grensstadje Przemysl. Hier kregen we een lunch aangeboden en daarna een rondleiding door de stad. Het weer liet zich helaas niet van zijn beste kant zien en er waren nog niet veel bezienswaardigheden voorbereid op het toerisme, waardoor de tour door Przemysl eigenlijk meer een kerkentocht werd. We hebben tientallen kerken van binnen bekeken. Daarnaast hadden we nog het ondergrondse gangenstelsel dat we niet in mochten, de uitzichttoren met een prachtig uitzicht die we niet mochten beklimmen en de brandweerkazerne die was afgebrand (wat is daar misgegaan?). Ook het centrale plein van Przemysl was qua omringende gebouwen niet heel bijzonder, maar het schijnt het enige marktplein ter wereld te zijn dat op een aflopende helling is gebouwd. We waren niet echt enthousiast, maar helemaal op het einde van de stadstour had Przemysl toch nog iets te bieden: een van de beste ijssalons van Polen! Dat was een schrale troost, maar in ieder geval een goede afsluiting van ons bezoek aan het grensstadje.
Bij Przemysl gingen we de grens met Oekraïne over. We hoefden niet lang te wachten om bij het grensstation te komen, maar eenmaal daar hebben we ruim twee uur bij het grenskantoor gewacht. We hadden ontzettend veel verschillende nationaliteiten aan boord: Amerikanen, een Deense, Duitsers, Fransen, een Belg, Oostenrijkers, een Italiaanse, een Letse, Polen, een Australiër en een Nederlander. Aan de Poolse zijde van de grens konden ze nog wel lachen om deze grote verzameling paspoorten, maar de Oekraïners waren ‘not amused’. En waar ze nog minder ‘amused’ over waren was de aanwezigheid van Laura, met de Letse nationaliteit, omdat volgens Oekraïens beleid alle mensen afkomstig uit een voormalige Sovjetstaat geïnterviewd moeten worden. Dit interview dient in het Oekraïens of Russisch te worden gehouden, maar aangezien de Baltische staten erg snel waren met het uitbannen van de Russische taal na hun onafhankelijkheid, was Laura’s Russisch verre van vloeiend. Uiteindelijk werden in een mix van Pools, Russisch en Oekraïens blijkbaar de juiste antwoorden gegeven en mochten we door. Het hek ging open en daar verruilden we de veiligheid van de Europese Unie voor het Wilde Oosten. Althans, zo voelde het. Aan de Oekraïense kant van de grens bevond zich een groot aantal louche winkeltjes die alcohol en sigaretten verkochten. De toiletten waren letterlijk een gat in de grond. De wegen waren één grote verzameling van gaten in de grond. Al hobbelend reden we in ongeveer twee uur tijd de laatste 96 kilometer naar Lviv. De aankomst in het hotel maakte ons beeld van Oekraïne al niet veel positiever. De muren bevatten bloedsporen of iets dergelijks, elke verdieping had één douche en twee toiletten voor vijftig kamers, elke verdieping had bovendien een verdiepingsbitch die de verdieping bewaakte en voortdurend tegen ons schreeuwde dat we stil moesten zijn. Daarnaast werden de gangen bevolkt door dronken Russische mannen in ondergoed (dat was nog het minst vervelende onderdeel). Kortom: het hotel was goed genoeg voor een nachtje, op voorwaarde dat we ons vandaag ook zouden bezatten.
Schuin tegenover ons hotel was Club Millennium en daar besloten we naartoe te gaan. De entree was ongeveer acht euro voor mannen en vier euro voor vrouwen. Dit was duurder dan de gemiddelde club in Kraków, maar we wisten nog niet zo goed wat we van uitgaan in Oekraïne moesten verwachten. Millennium bleek in ieder geval een ontzettend mooie club voor rijke Oekraïners te zijn. Er waren een loungegedeelte om te kletsen en te biljarten en verschillende dansvloeren met elk hun eigen muziekstijl. De inrichting was mooi en de drankjes erg goedkoop. Bovendien konden we ons prima verstaanbaar maken door Pools te spreken. Er waren veel bewakers in de club om de orde te bewaren, maar het was redelijk rustig. Ik mocht zelfs met jongens dansen zonder in elkaar gebeukt te worden. Alleen toen Brooke in haar naveltruitje op het podium begon te dansen werd haar door de bewakers gesommeerd dat dit toch echt niet de bedoeling was. We hebben een erg leuke avond gehad en kwamen terug in het hotel met voldoende wodka achter onze kiezen om niet meer te letten op de entourage van het hotel. Uitgaan in Oekraïne: een dikke plus!

De volgende ochtend moesten we om 8:30 uur alweer klaar staan voor een rondleiding door Lviv. Dikke wallen, katers, aspirines… Maar onze stemming sloeg snel genoeg om toen we op de markt wat water en ontbijt hadden gekocht en vervolgens zagen hoe mooi Lviv was. Bovendien kwamen er enorm vrolijke melodietjes uit de stoplichten als ze op groen gingen, wat ook bevorderlijk was voor de stemming. We begonnen bij het theater en Prospekt Swobody – het centrale plein van de stad. Hier stond tevens een schitterend monument dat de moderne geschiedenis van de Oekraïne uitbeeldt. We bezochten vervolgens de Poolse wijk. Lviv was voor de Tweede Wereldoorlog een Poolse stad, maar is een van de gebieden die na de oorlog door de Sovjet-Unie is geannexeerd. Niet alle Polen zijn echter uit de stad vertrokken en dit is nog duidelijk zichtbaar aan de monumenten voor de paus, de katholieke kerken en de Poolse teksten. De volgende stop was Rynok, het oude marktplein met schitterend onderhouden gevels. We brachten hier een bezoek aan een oude apotheek. Even later begonnen mensen in klassieke kleding spontaan te dansen op het plein, bleven twee irritante motorrijders met een Pools nummerbord rondjes scheuren en kwam het leger voorbij gemarcheerd. We bleken middenin de opnames van een Poolse film te zitten! Lviv is niet verwoest in de Tweede Wereldoorlog en heeft daarom de sfeer van een oude Poolse stad. Een geschikt filmdecor dus. En een enorm gevarieerde stad, want na het Poolse stadsdeel stond de Armeense wijk op het programma, die weer een hele andere sfeer had. Daarna kregen we nog de georganiseerde chaos van de openluchtboekenmarkt, de Joodse wijk met de nodige synagoges, de geheel intact gebleven stadsmuur en de prachtige universiteit en toen was ik helemaal verkocht. Wat een schitterende stad! De lunch gebruikten we bij een restaurant waar we een menu met zes gangen van goede kwaliteit kregen voor slechts drie euro! Daarna bezochten we nog het uitzichtpunt, het Lyczakowski kerkhof waar de halve geschiedenis van Polen begraven ligt, en de barokke Jurakathedraal. We namen afscheid van onze gids en deden nog boodschappen bij een gigantische supermarkt. Omdat Oekraïne zo ontzettend goedkoop is, hadden we allemaal nog aardig wat geld over om op te maken. Ik zelf had bijvoorbeeld nog twintig euro van de dertig die ik had meegenomen voor een weekendje. En twintig euro opkrijgen in een Oekraïense supermarkt is geen gemakkelijke opgave – aangezien zelfs een literfles wodka slechts tachtig cent kost. Dus met twee flessen wodka, twintig repen chocola, dertig zakjes chips et cetera gingen we allemaal weer terug de bus in en op naar Polen. Omdat onze twee reisleidsters behoorlijk moeite hadden met het ontcijferen van het cyrillisch alfabet, was het nog een hele opgave om de weg naar de grens weer te vinden. Maar met wat hulp van Laura en mij kwam dat wel in orde en na een drie uur durend oponthoud bij de grens kwamen we rond 23:00 uur aan in Rzeszów. Mooi op tijd voor de nachttrein naar Kraków, waar we tegen 3:00 uur ’s nachts weer terug waren.

De volgende ochtend redde ik het uiteraard niet om om 8:30 uur weer netjes bij mijn Poolse cursus aanwezig te zijn. Maar ik kon wel terugkijken op een zeer geslaagd weekend, een boel nieuwe vrienden en weer een nieuw land op mijn lijstje. Oekraïne – het land van de stoplichten met vrolijke melodietjes, Poolssprekende mensen, bodemprijzen en zonder toeristen. Ik weet waar ik volgend jaar op vakantie ga!