De eerste sneeuw

De drie uur durende treinrit van Kraków naar Warschau is altijd een mooie gelegenheid om de updates weer even bij te werken. Daarom alweer een nieuwe update, maar nog steeds met ongeveer een maand achterstand.

De tweede week van oktober was een erg drukke, want er zouden maarliefst drie gezelschappen een bezoek brengen aan de ambassade en dus moesten er drie presentaties worden voorbereid. Het eerste gezelschap bestond uit de Philips Old Fellows op woensdag, een verzameling voormalige directeuren van Philips. Ik mocht weer bij de presentatie aanwezig zijn en ook mee naar de afsluitende borrel in de residentie van de ambassadeur. Erg bijzonder, want ik was nog niet eerder in de residentie geweest. En de residentie is in architectonisch opzicht zo mogelijk nog meer een hoogstandje dan de ambassade zelf. Aangezien de meeste Philips Old Fellows gepensioneerd waren, kwam mijn Maanderzand-ervaring goed van pas. Ik wist precies over welke onderwerpen ik kon praten en had geen moeite om een gesprek aan te knopen, onder andere met Jan Timmer. Later ontdekte ik ook de voormalig directeur van Philips France. Een mooie gelegenheid om weer even Frans te spreken. Dat ging na de voorbereidende oefeningen met Farida, Samy en Ania werkelijk zeer vloeiend en onbedoeld maakte ik daardoor een ontzettend goede indruk. Het werd wel een lange werkdag: rond 19:00 uur verliet ik pas het ambassadegebouw. Op aanraden van Frank ontmoette ik later op de avond in het café tegenover mij nog de leden van de jeugd-Rotary. In Polen bestaat een afdeling die speciaal voor jongeren is. Zij zijn bezig met het organiseren van een Kerstfeest voor kinderen uit Poolse weeshuizen en hadden gevraagd of ik geïnteresseerd was om daarbij te helpen. Dit sprak me wel aan, omdat ik dan op een lager abstractieniveau iets goeds kan doen in Polen, in plaats van door het leveren van opbouwende kritiek hopen dat het Poolse recht beter gaat overeenstemmen met het Europese recht ;-) De vergadering ging meteen verder in het Engels toen ik binnenkwam, dus dat was veelbelovend. Ik heb mijn contactgegevens doorgegeven en ben benieuwd…

Donderdag zouden er twee presentaties plaatsvinden, maar blijkbaar was de receptie van de vorige dag Frank een beetje teveel geworden, want hij moest zich helaas ziekmelden. Daardoor werd één presentatie afgezegd en dat scheelde mij ook weer werk. In de ochtend heb ik dus samen met Joanne ING Real Estate ontvangen, maar ’s middags had ik het plotseling erg rustig. Dat gold overigens niet voor het avondprogramma. Eerst had ik mijn taalcursus en daarna ben ik met de bus doorgereisd naar de overkant van de rivier, naar Dom Holenderski voor een paar Vlaamse frieten. In Dom Holenderski komen Nederlanders die in Warschau wonen en Polen die Nederlands spreken eens per maand bijeen. Agnieszka, de lerares Nederlands van Lukasz, had mij gevraagd om te komen, zodat enkele van haar leerlingen met mij Nederlands konden spreken. Dat wilde ik wel doen en ik was die avond erg in trek bij de Poolse studentes die Nederlands studeren. Helaas een chronisch tekort aan mannelijke studenten Nederlands… ;-) De uitnodiging voor een house warming de volgende dag, moest ik helaas afslaan, omdat er een trip naar Kraków op het programma stond. Toen Dom Holenderski sloot, ben ik nog even bij Gosia langs geweest, de laatste tram gemist, heel snel m’n spullen voor Kraków ingepakt en te laat naar bed gegaan.

Vrijdagochtend kon ik wel een beetje uitslapen, want ik nam deel aan een workshop in het Ministerie van Economische Zaken aan de Plac Trzech Krzyzy. Dit is het plein op vijf minuten loopafstand van mijn appartement, dus dat was ideaal. De workshop had betrekking op Solvit, een onderdeel van de Ministeries van Economische Zaken in de EU-lidstaten, dat op een informele manier conflicten met betrekking tot Europees recht probeert op te lossen. Naar mijn idee een interessante instantie, die ik verbazingwekkend genoeg in mijn hele studie nooit ben tegengekomen. Des te leerzamer was de workshop. Toen ik uit werk kwam moest ik heel snel m’n spullen inpakken en richting station, want ik moest nog kaartjes kopen voor Kraków en ik hoorde dat dat op een vrijdagavond wel eens een uur in de rij staan kon betekenen. Uiteindelijk had ik echter geluk en heb ik nog niet eens een kwartier in de rij gestaan. Dat kwam goed uit, want Maschenka, de Oostenrijkse stagiaire, zou de volgende dag teruggaan naar huis en nu had ik dus nog even tijd om haar te zien voordat ik naar Kraków vertrok. Gepakt met backpack en al begaf ik mij dus naar het Hard Rock Café. Daar stond Maschenka al te wachten en later voegden Bolek en Krzysztof, de Zweden, zich nog bij ons. Iedereen liep mee naar het station toen ik de trein moest nemen, dus ik werd door een voltallig comité uitgezwaaid. De trein naar Kraków was erg luxe. Elke plaats was voorzien van een eigen stroomvoorziening, zodat mensen in de trein op hun laptop kunnen werken. De trein stopte onderweg nergens en legde de 300 kilometer naar Kraków af in twee uur en drie kwartier. Niet slecht, zeker niet voor de Poolse spoorwegen. Tegen elf uur ’s avonds kwam ik aan in Kraków. Ania pikte mij op met de auto. Helaas betekende dat niet dat ik meteen onderdak had, want Ania was haar huissleutels vergeten en haar ouders waren al naar bed toen we aankwamen. Gelukkig kon Ania wel haar zus bereiken, die in een ander deel van Kraków woont, dus uiteindelijk hebben we daar de sleutels gehaald. En ik had meteen de eerste avond een goede site-seeing Kraków. Eenmaal binnen kreeg ik een eigen slaapkamer, aangezien de zus van Ania sinds kort op zichzelf woont, maar haar kamer nog geheel ingericht is. Geen klagen dus en prima geslapen na de lange dag.

Zaterdag nam Ania me mee de bergen in. Vanuit Kraków namen we de bus naar Zakopane, de bekendste wintersportplaats van Polen. Dat duurde ongeveer twee uur en kostte maarliefst zes euro per persoon voor een retour. Uiteraard hadden we meer dan genoeg te bespreken en dus was de busrit zo voorbij. In Zakopane aangekomen, begaven we ons naar de hoofdstraat – Krupowski. Wat een heerlijke wintersportsfeer hing er hier – houten huisjes, skiverhuur, wintersportkleding, leuke restaurants… Het doet beslist niet onder voor de wintersportplaatsjes in de Alpen. Ik kreeg ter plekke zin om de ski’s weer eens onder te binden, maar helaas was de sneeuw in oktober nog ver te zoeken (dacht ik toen nog). Vanaf Krupowski naar beneden was een leuke kaasmarkt. De kaas uit Zakopane is beroemd in Polen. Het zijn kunstwerken om te zien. De kabelbaan naar het hoogste punt in de bergen was helaas gesloten wegens onderhoudswerkzaamheden, maar we konden wel met de tandradbaan het Tatra-gebergte in. En dat was al hoog genoeg, want eenmaal boven aangekomen vroor het 0,5 graden en heb ik daadwerkelijk de eerste sneeuw gezien! Gelukkig had Ania mij aangeraden om goede winterkleding mee te nemen voor in Zakopane. We hebben een mooie bergwandeling gemaakt langs pittoreske huisjes en hoewel de bergtoppen in de mist lagen, was het volgens Ania opvallend helder voor Zakopaanse begrippen. Aan het einde van de bergwandeling hadden we het toch wel een beetje koud en dus hebben we een lekkere warme chocolademelk gedronken alvorens weer af te dalen naar het stadje. Daar aten we bij Ania’s favoriete visrestaurant. Vis uit de bergriviertjes uiteraard, aangezien Zakopane zo’n 1000 km van zee ligt. We bestelden beiden filet, maar kregen een niet normaal grote portie, bestaande uit ongeveer drie vissen per persoon. Na het eten rolden we dus terug naar de bus en zelfs na de twee uur durende terugrit naar Kraków waren we nog niet uitgebuikt. Maar al met al wel een geslaagde dag.

Zondag stond natuurlijk in het teken van Kraków verkennen. Ania deed goed haar best om mij zoveel mogelijk te laten zien. Allereerst zette ze mij op de bus voor een rondrit door de stad. Ondertussen ging zij kaartjes kopen voor de trein terug naar Warschau, zodat we daarmee geen tijd zouden verliezen. De rondrit met de bus was een goede eerste indruk van Kraków – Filharmonia Krakowska, Uniwersytet Jagiellonski, Galeria Krakowa, Kazimierz met de oude synagoge, een hele hippe Trabant, het zeer moderne Sanktuarium en het Wawel-kasteel maakten allemaal deel uit van de route. Toen ik uit de bus kwam, had Ania inmiddels voor mij een treinkaartje gekocht. Helaas moest ik twee uur eerder naar huis dan gepland, want de latere treinen naar Warschau waren allemaal volgeboekt. Warschau is zo populair! ;-) Ania wilde mij ontzettend veel van Kraków laten zien en dus moesten we tempo maken. Allereerst bezochten we het Wawel-kathedraal, zo mogelijk de meest historische plaats van Polen. Alle Poolse koningen liggen hier begraven. In een van de kamers van het kasteel schijnt zich bovendien een Chakra te bevinden. Wie op de binnenplaats op een bepaalde plek tegen de muur gaat staan, schijnt de energie te kunnen voelen. Gezien de wachtrij was het redelijk duidelijk welke plek dit precies was. Wij barstten echter nog van de energie en hadden eigenlijk geen tijd om in de rij te gaan staan, dus gingen we naar de volgende bezienswaardigheid: het oude centrum van Kraków. Omdat Kraków de Tweede Wereldoorlog overleefd heeft, is het centrum van de stad echt oud en sfeervol. De bekendste plek is Rynek Glowny – het centrale plein. Het is er altijd druk. HEEL druk (zie ook de foto’s). Maar wel gezellig. We arriveerden precies op tijd om te horen hoe de trompettist op de torens van Kosciol Mariacki zijn nummer speelde. Na een halve minuut wordt het nummer onderbroken. Dit herinnert aan de aanval van de Tataren: de trompettist die de stad moest waarschuwen, werd na een halve minuut al dodelijk geraakt door een pijl, waardoor Kraków in die tijd met gemak werd ingenomen. We bezochten de Kosciol Mariacki van binnen. Ook voor Ania was het een nieuwe ontwikkeling dat daarvoor ineens betaald moest worden. Het is duidelijk dat de Polen door beginnen te krijgen hoe ze met toeristen om moeten gaan. Helaas, maar we kunnen ze natuurlijk geen ongelijk geven. Overigens was het het geld wel waard om de kerk van binnen te zien. Na de kerk was het in speedtempo door de rest van de stad: Rynek Maly (het kleine plein), de stadspoort, het Slowaaks theater, de Jagiellonski Universiteit, het huis waar de paus altijd logeerde als hij terug in Polen was en het veel te moderne Stanislaw Wyspanski Museum stonden allemaal nog op het programma. Daarna snel langs Ania’s huis en nog wat gegeten. Geen klagen trouwens over haar moeders kookkunsten! Bij mijn cursus Russisch had ik geleerd dat het in Polen heel onbeleefd is om de gastvrouw niet na afloop te bedanken na de maaltijd, dus dat heb ik netjes gedaan. Het grappige was dat Ania overigens haar moeder ook voor elke maaltijd bedankte. Dat illustreert wel weer hoe correct Polen in de omgang zijn. Bij vertrek werd ik door de ouders van Ania overladen met etenswaren: kaas uit Zakopane, broodjes voor onderweg, chocola voor onderweg, zelfgemaakte augurken, wafels, gekruide schnitzels. En dat terwijl ik degene was die bij hun gelogeerd had. Polen zijn zo ontzettend lief! Ik heb ze dus uitgebreid bedankt en daarna heeft Ania mij op de trein terug naar Warschau gezet. Daar was ik rond 21:00 uur weer en kon ik moe maar voldaan naar bed. Het was een heerlijk weekend en Ania liet me later nog weten dat ze het ook erg naar haar zin had gehad en dat ik nog maar eens langs moest komen.