KGBMHHODJP'ers

Ditmaal heb ik geprobeerd het kort te houden, maar het lijkt erop dat ik alleen maar in staat ben om een epos te schrijven. Dus ik wens de mensen die zich er ditmaal aan durven wagen veel leesplezier! De eerste maand in Warschau is alweer voorbij. En ik heb pas zo weinig van de stad gezien… De tijd vliegt echt als je het naar je zin hebt. De laatste week van september was een behoorlijk dynamische op de ambassade.

Op maandag ontving ik mijn heuse eigen visitekaartjes, zodat ik mij ook belangrijk voor kan doen op borrels en tijdens de briefings op de Poolse ministeries. “Tim Sterkenburg – Assistant to the Head of the Economic Department.” Klinkt ook een stuk beter dan “stagiair”, dit met name met het oog op het binnentreden van de Poolse ministeries.

Mijn eerste briefing vond op woensdag plaats. Een briefing is een bijeenkomst op een Pools ministerie, waarbij afgevaardigden van de Poolse overheid presenteren wat de standpunten van Polen zullen zijn in de eerstvolgende vergadering op EU-niveau. Van die standpunten moet dan een rapportage worden opgesteld, zodat Den Haag ook weet hoe Polen over de verschillende agendapunten denkt. De briefing van woensdag had betrekking op de Raad voor Concurrentievermogen en vond plaats op het Ministerie van Economie aan de Plac Trzech Krzyzy. Ik had verwacht dat we aan een strenge controle onderworpen zouden worden om binnen te komen, maar Frank en ik stonden als ambassadepersoneel “op de lijst” en dus konden we zo doorlopen. Ook de tassen hoefden niet door de scan. De briefing was – zoals de naam eigenlijk al zegt – kort en het was behoorlijk doorschrijven om alles bij te houden. Terug op de ambassade was het bovendien stevig doorwerken om de rapportage op tijd af te krijgen, want de briefing had aan het einde van de middag plaatsgevonden en dezelfde dag nog moest de rapportage naar Den Haag. Dankzij een goede voorbereiding had ik echter in een half uur alles af en met wat kleine aanpassingen van Frank kon deze nog voor 17:00 uur worden verstuurd. Na werktijd stond een kleine boodschappenronde op het programma en daarna trof ik Lukasz in het café waar hij Franse les had. Nog heel even mee Frans gebabbeld en na de les zijn we samen afgereisd richting Pelle om de wasmachine naar mijn appartement te verhuizen. Zoals jullie zien heb ik echt keilieve en behulpzame collega’s. En ik ben nu dus de trotse bezitter van een Oostenrijkse wasmachine. Het voordeel daarvan is dat de programmabeschrijving op de wasmachine in het Duits en dus te begrijpen is. En mijn Duitse woordenschat is uitgebreid met het schitterende woord ‘schleudern’ (centrifugeren). Nu alleen nog een aansluiting...

Donderdag opnieuw een briefing, dit keer voor de TTE-raad (Transport, Telecommunicatie en Energie) op het Ministerie van Verkeer. Deze briefing duurde een stuk langer, maar de punten werden zeer duidelijk toegelicht en ik kon volledige aantekeningen maken. Het waren ook interessante onderwerpen: liberalisering van de postmarkt, de rechtzaak over de snelweg door de Rospuda-vallei… Dankzij het werk hier blijf ik veel beter op de hoogte van de actuele verordeningen, richtlijnen en rechtzaken die spelen binnen de EU dan tijdens de studie. Ik ben dus helemaal blij met de werkzaamheden en heb donderdagmiddag weer netjes de rapportage aan Den Haag uitgewerkt. Op een uitgestorven ambassade overigens: Frank in Kraków, Joanne in Gdansk en alle medewerkers van Matra plus de ambassadeur naar de feestelijke afsluiting van de Matra-projecten in Polen.

Vrijdag werd ik geconfronteerd met het grote mysterie dat ‘de Poolse post’ heet. Ik ontving namelijk de kaarten van Stephanie en Sylvia. Maar ik ontving ze niet op mijn woonadres in Warschau (waar ze wel naartoe gestuurd waren): ik kreeg ze van Czarek op de ambassade! Hoe ze daar gekomen zijn is mij nog steeds een raadsel. Het enige wat ik kan bedenken is dat mijn huisbaas de post voor mij uit de brievenbus heeft gehaald en bij de ambassade heeft afgeleverd. Alhoewel dit natuurlijk een erg omslachtige methode is… De vrijdag als werkdag was een beetje chaotisch, want ik moest intern verhuizen. Per 1 oktober begint namelijk een nieuwe vaste kracht op de Economische Afdeling en die krijgt mijn kantoortje. GRRRR… Ik heb vervolgens het kantoor van de stagiair van de Politieke Afdeling ingepikt, aangezien er op die afdeling toch geen stagiair is. Kortom: ik heb nog steeds een eigen kantoortje, alleen nu eentje die groter is, meer computers heeft en naast de faciliteiten die ik al had ook nog een scanner bevat. Eigenlijk geen verslechtering dus, alleen zit ik iets verder bij mijn afdeling vandaan (of dit echt een nadeel is, valt natuurlijk te betwijfelen ;-p). En als er een stagiair op de Politieke Afdeling komt, moeten we het kantoortje gaan delen. Maar aangezien er nu nog steeds niemand aangenomen is, zie ik dat nog niet gebeuren ;-) Ook al had ik niet zoveel spullen bij elkaar gespaard, de verhuizing was toch meer werk dan ik had gedacht. Want het was niet alleen de spullen overbrengen, maar ook de telefoon omzetten, de computer omruilen aangezien de aanwezige computer niet alle functies had die ik nodig had, enzovoort. De verhuisdag was in ieder geval een weinig productieve werkdag. Een stevige regenbui tijdens de vrijdagmiddagborrel zorgde bovendien voor de nodige wateroverlast. Het dak begon spontaan te lekken en in het kantoor van Frank leek het alsof iemand in het plafond drie kranen open had gezet. Weer een van de kinderziektes van het nieuwe ambassadegebouw. De groep architecten die die middag het gebouw had bezocht, was gelukkig net vertrokken! Daarna met Lukasz en Pawel meegegaan naar hun huis. Er was ook een vriend van Lukasz uit Gdynia (een Noord-Pool dus ;-p). We hebben gedronken, pizza gegeten en de Poolse versie van “Sterren dansen op het ijs” gekeken. Alhoewel, ‘sterren’ viel te betwijfelen, want de meeste deelnemers werden ook door de drie Polen om mij heen niet herkend. “Kto to jest?” is de vraag die je alleen stelt als je werkelijk geen idee hebt wie iemand is, had ik net op mijn cursus geleerd. En voilà, de gepaste gelegenheid om hem te gebruiken deed zich ter plekke voor. Na een gezellige avond nam ik de taxi terug naar huis. En toen deed zich een probleem voor, want de taxichauffeur wist niet precies waar het was! En hij sprak uiteraard alleen Pools. Maar met mijn vloeiende ‘nie/tak’, ‘numer siedem przez dziewiec’, ‘Ambasada Ameryky’ en ‘tam jest’ (daar is het) zijn we er uiteindelijk toch gekomen. De schade bedroeg maarliefst zes euro voor een taxirit van drie kwartier, dus wat dat betreft mag er weer niet geklaagd worden.

Zaterdag zouden we (Lukasz, Pawel, Kamil en ik) misschien gaan clubben, maar uiteindelijk toch niet, want de dertigers waren te moe ;-)

Zondag was Gosia weer terug in Warschau. We zijn gezellig uit eten geweest in de Oude Stad van Warschau. Tot onze grote verbazing was het eten zelfs daar – in de hoogtoeristische zone – betaalbaar! En het weer was zo lekker dat we in een T-shirt op het terras konden zitten. Het was een gezellige ervaring om eens ’s avonds in de Oude Stad rond te hangen. Er zijn dan meer Polen en minder toeristen. En het is ongelofelijk om te zien hoe de mensen tot buiten toe staan om de kerkdienst bij te wonen! En niet bij één kerk, nee, bij alle. De winkels mogen dan wel op zondag tot 22:00 uur open zijn, maar Polen is toch echt katholiek, dat was duidelijk. Gosia ging ook naar de kerk en ik besloot dat ik me wel een uurtje in de Oude Stad zou kunnen vermaken, zodat we samen terug konden lopen. Dit bleek een juiste conclusie te zijn. Ik ben getuige geweest van de opnames van een videoclip van een beroemde Poolse zangeres (wier naam me helaas in de tussentijd alweer is ontglipt) en ik mocht behoorlijk dichtbij komen. De bewakers hadden zoals altijd een KGB-uitstraling, maar dat dit slechts schijn is, bleek mij deze avond. Ik zag hoe een van de bewakers na de opnames van de clip een klein jongetje dat duidelijk een enorme fan was van de zangeres met de onbekende naam uit het publiek haalde en hem meenam, zodat hij haar zelf om een handtekening kon vragen. Het was bijna hartverscheurend om te zien. KGB’ers dus met het hart op de juiste plek. Ofwel KGBMHHODJP’ers ;-) Het had een Pools woord kunnen zijn… Omdat de kerkdienst iets uitliep, heb ik mij tegen het einde bij de menigte buiten gevoegd. Er werd ontzettend mooi gezongen, dus het verveelde geen moment. Toen we terugliepen, stuitten we op een gebouw dat alleen een roltrap herbergt. Dit vroeg natuurlijk om nader onderzoek. Het bleek de oudste roltrap van Warschau te zijn, geopend in 1949. De originele reglementen uit 1949 hingen er nog met instructies over hoe de roltrap gebruikt diende te worden. Omdat Gosia oorspronkelijk Pools is, heeft ze een aantal lachwekkende instructies vertaald. Zo mochten kinderen in die tijd beslist niet zonder begeleiding op de roltrap, moest de hond in de armen worden gehouden en mocht er vooral niet voluit geleund worden op de zijkanten. Uiteraard was het lopen in tegengestelde richting ten strengste verboden evenals het maken van duwende bewegingen tegen andere personen op de roltrap. Polen is nog veel leuker als er een Poolssprekend persoon mee is om te vertalen. Na de roltrap hebben we de lange, maar schitterende wandeling weer gemaakt over Krakowskie Przedmiescie en Nowy Swiat. En omdat Gosia en ik nooit uitgepraat raken, zijn we ook weer te laat naar bed gegaan. Maar het was het waard voor de gezellige zondagavond.