Socializen, drinken en voor het eerst hard werken

De eerste twee weken van het decadente leven in Warschau zijn achter de rug. Er is in deze periode nauwelijks gekookt, veel gesocialized maar vooral ook veel gedronken. Laat ik bij het begin beginnen.

Zondag was het besef tot mij doorgedrongen dat nu de primaire behoeften vervuld waren – eten en een dak boven mijn hoofd – het tijd was voor een nieuwe behoefte: vrienden. Daarom heb ik maandag enkele andere ambassades benaderd met de vraag of daar ook stagiair(e)s in dienst waren. Deze actie had al snel succes: ik kreeg een mailtje terug van Pelle en Iwona van de Deense ambassade en van Gosia van de Noorse ambassade.

Woensdagavond sprak ik af met de Denen. Zij hebben maarliefst vijf Deense stagiair(e)s in dienst en dan nog een aantal Polen die gewoon uit Warschau komen. Een gouden combinatie dus: Scandinaviërs waarmee je als Nederlander nooit last hebt van een cultuurshock en dan nog wat insiders uit de stad zelf. Het was de bedoeling om een drankje te nemen in de Panorama Bar van het Marriott Hotel, maar de bar ging helaas pas om 20:00 uur open (we hadden om 18:30 uur afgesproken). Gelukkig waren de Poolse stagiaires ook meegekomen en namen zij ons op sleeptouw naar iets anders. Wat niet betekende dat het makkelijk was om iets anders te vinden. Voetbalwedstrijd in het ene café, een besloten feestje in het andere… Na de nodige omzwervingen kwamen we terecht in Orange, een hippe loungebar waar de cocktails bijna Nederlandse prijzen waren. Maar dat mocht de pret niet drukken. Je leeft decadent of je leeft het niet. We kregen nog gezelschap van enkele Erasmusstudenten en twee Belgische meiden die in Polen op vakantie waren. Duus ach ja, men Vlaams is ook weer efkes in praktijk gebracht, hein! Omdat het een doordeweekse dag was, sloot het café al om 22:00 uur. Wij harde werkers wilden op zich op tijd naar huis, maar zo snel hoefde nu ook weer niet. Dus we gingen nog even wat drinken bij de studentenpubs in de buurt van Nowy Swiat. Echt onwijs gezellige pubs, waar een halve liter bier ongeveer € 1,50 kost, maar zonder de insiders hadden we ze nooit gevonden. Ze zijn toegankelijk via een soort poort die naar de binnenplaats van een appartementencomplex lijkt te gaan, maar dat stiekem toch niet doet. Vervolgens hebben de pubs geen ramen en de deuren zijn aan de buitenkant afgeplakt, zodat het eerder op een failliet of onbewoonbaar verklaarde winkel lijkt dan op een pub. Een simpele duw tegen de deur brengt je echter in een huiskamerachtige sfeer met gezellige zithoekjes, veel Poolse studenten en retehippe designtoiletten waar complete stripverhalen de muren sieren. Warschau is een stad vol verrassingen en dit was weer een puik voorbeeld. Toch hield ik het na één drankje voor gezien, omdat de plicht de volgende ochtend om 7:00 uur weer zou roepen. En op de terugweg prees ik mijzelf opnieuw gelukkig dat ik zo centraal in de stad woon dat een wandeling van tien minuten voldoende was om mij van het pubcomplex terug te brengen bij mijn appartement.

Donderdag en vrijdag was het hard werken op stage, want langzamerhand beginnen de werkzaamheden zich nu toch op te stapelen. Er stonden nog wat zaken op mijn “to Google”-lijstje, presentaties voor belangrijke mensen die binnenkort naar de ambassade zouden komen moesten worden voorbereid en de laatste economische statistieken waren toe aan een update. Dit laatste was nog een hele uitdaging, want de ‘statystiki’ over de Poolse economie waren in veel gevallen in het Pools. Maar ik kwam er behoorlijk uit. ‘Import’, ‘eksport’ en ‘inflacja’ waren in ieder geval goed te begrijpen. ‘Produkt krajowy brutto’ was ook nog wel te herleiden tot bruto nationaal product en van ‘bezrobocja’ kon ik het Russische ‘bez raboty’ (zonder werk) maken. Na twee dagen Poolse statistieken bijwerken was ik echter een beetje getallenblind geworden, dus een gezellige vrijdagavond kon ik wel gebruiken. Gelukkig kwam dat helemaal in orde, want na werktijd ben ik wat gaan drinken met Lukasz en zijn vriend Pawel. Dat werd een erg gezellige avond. Alleen een minder goed idee dat we het avondeten hadden overgeslagen en meteen aan het drinken waren gegaan… Er was dus een taxi nodig om ons veilig naar huis te brengen. Gelukkig kost een taxi in Polen helemaal niets: naar mijn huis was het minder dan twee euro (ik was nog wel helder genoeg om me dat te herinneren).

Zaterdag had ik afgesproken met Gosia, de stagiaire van de Noorse ambassade. Schuin tegenover mijn appartement hebben we eerst een voortreffelijk ontbijt gegeten (banaan-chocolade muffin) en daarna was het tijd voor de boodschappen. Gosia is oorspronkelijk Pools, dus het was erg fijn om in de supermarkt een keer een tolk te hebben en eindelijk te weten welke producten ik wel en vooral niet moest kopen. ’s Avonds was ik door Pawel uitgenodigd voor een “Maledivian party”. Vrienden van hem waren op huwelijksreis naar de Malediven geweest en organiseerden nu een feestje in tropische stijl. Gelukkig had ik mijn Franse alle-kleuren-van-de-regenboog shirtje mee, zodat ik aan de dress code kon voldoen. Ik werd met de auto opgehaald. Het feest was in de wijk Praga, aan de overkant van de rivier. Ik besefte toen pas echt hoe gigantisch Warschau is, want het was bijna drie kwartier rijden met de auto (en dit kwam niet omdat er zoveel files stonden). Eenmaal op het feestje was het echt Tim tussen de Polen. Maar ik hoefde mij niet te vervelen, want diverse aanwezigen vonden mij een mooie gelegenheid om hun Duits of Engels weer eens te oefenen. Dus ik ben de hele avond aan de praat geweest. Afgewisseld natuurlijk met Poolse hapjes en de wodka van ‘dziadek’ (opa). En ik moet zeggen: de wodka volgens grootvaders recept was echt lekker, want hij had behalve het branderige gevoel in je slokdarm ook nog een smaakje. Toen er voldoende alcohol was gevloeid, werd er nog wat gedanst. En Pawel gaf een strip-act weg, wat niet heel vervelend was om naar te kijken ;-) Lukasz was de BOB deze avond en hij heeft mij na het feest weer netjes thuisgebracht. Dat was erg fijn, want hoewel het nachtnet van het openbaar vervoer in Warschau vrijwel overal heen gaat, zou het een lange reis zijn om vanuit Praga met de nodige overstappen terug op de Piekna te komen. Bovendien is mijn Pools nog niet op het niveau dat ik kan begrijpen op welke plaats ik op welke lijn moet overstappen.

Zondagmiddag heb ik een mooie wandeling gemaakt door het Lazienki Park. Dit is een statig cultuurpark met diverse paleizen, een theater, een botanische tuin en het Moderne Kunstmuseum. Het is het park waar op zondag half Warschau neerstrijkt om tot rust te komen (met als gevolg dat het er even druk is als de rest van de week in de stad zelf). Omdat het park zo statig en cultureel is, zijn zaken als hardlopen, muziek luisteren en rolschaatsen er verboden. Kortom: wat je normaal gesproken in een park zou doen, mag niet in Lazienki Park. Maar het is de moeite waard om te bezoeken. Aan het einde van de middag had ik afgesproken met Pelle, Heine en Gosia om uit eten te gaan. We vonden een erg goed visrestaurant richting de oude stad. Chique voor Poolse begrippen, maar nog steeds goed betaalbaar in vergelijking met de Nederlandse (en Scandinavische) prijzen. Daarna nog even neergestreken in een van de pubs bij Nowy Swiat en vervolgens nog wat mojito’s gedronken bij een Spaanse tapasbar. Poolse en Scandinavische vrienden zijn niet bevorderlijk voor mijn drinkgedrag, maar wel een erg gezellige avond gehad.

Na alle feestjes van het weekend, moest ik maandag bijna bijkomen van het weekend. Toch moest er deze week hard gewerkt worden met het oog op de donderdag: een presentatie op de ambassade voor het bestuur en de raad van commissarissen van DHV (waaronder Sybilla Dekker, de voormalig minister van VROM). Ik kreeg de taak om de presentatie voor te bereiden en deze te illustreren met de nodige Poolse en Nederlandse statistieken die interessant zouden zijn voor DHV. Ik moest mij dus eerst verdiepen in het bedrijf en daarna informatie gaan zoeken over interessante bouwkundige en infrastructurele projecten in Polen. Dit heeft wel even tijd gekost, maar uiteindelijk was Frank met wat kleine aanpassingen en aanvullende sheets over het winkelcentrum Zlote Tarasy dik tevreden.

Dinsdagavond na werktijd had ik mijn eerste les Pools. De wetenschap dat de combinatie ‘rz’ wordt uitgesproken als ‘zj’ en ‘dz’ als ‘dj’ maakte de Poolse woorden al een stuk beter uitspreekbaar. Dat neemt niet weg dat het onthouden van de woorden niet gemakkelijk is, omdat zij werkelijk niet te herleiden zijn tot een woord dat mij in een andere taal bekend is. Zelfs de overeenkomsten tussen Russisch en Pools vallen tegen. Even een paar dagelijkse Poolse woorden ter illustratie: dziekuje (bedankt), czesc (hoi), przepraszam (sorry), prosze (alstublieft), nazywam sie… (ik heet…) en komórka (mobiele telefoon). De lessen zijn twee keer twee uur per week, dus ik ben heel benieuwd hoe mijn Pools zal zijn in december. Ik ben wel begonnen met in winkels en bij de kiosk zoveel mogelijk Pools spreken, want ik heb gemerkt dat een buitenlander die zeer gebrekkig Pools spreekt, maar het wel probeert, met een stuk meer geduld wordt geholpen dan een buitenlander die direct in het Engels begint. Verder is mijn poging om Pools te leren ook erg goed gevallen bij mijn Poolse collega’s op de ambassade, dus ik doe het in ieder geval niet helemaal voor niets. Oh, niets is in het Pools trouwens gewoon ‘nic’ (de c wordt uitgesproken als ‘ts’), dus dat is te onthouden ;-)

Donderdagmiddag vond de presentatie plaats. Ik was daarbij aanwezig voor technische ondersteuning. Ik vond het best spannend allemaal, al die belangrijke mensen op de ambassade en als het maar goed zou gaan met de presentatie. Gelukkig ging alles goed. Frank gaf de presentatie, maar ik kreeg alle credits voor het maken ervan, dus dat was erg leuk. Na afloop heb ik zelfs nog even met Sybilla Dekker in persoon gesproken! Ik heb een stukje meegelopen met de rondleiding, maar omdat het al tegen zessen liep, moest ik mij haasten naar de tweede Poolse les. Daarna was het snel omkleden en door naar de Panorama Bar in het Marriott Hotel. We (Gosia, de Denen en ik) hadden namelijk ontdekt dat de Zweedse, Finse en Franse ambassades ook stagiair(e)s in dienst hadden en daar hadden we mee afgesproken. Het was een gezellige avond en het uitzicht was schitterend. De prijzen in de bar lagen natuurlijk op Nederlands niveau, maar het was het waard om een keer naar boven te gaan. De Zweedse stagiairs vond ik wel een beetje apart. De een leek ontzettend homo (inclusief Douglas-handtasje), maar had wel een vriendin en de ander vertelde als een van de eerste dingen over zichzelf dat hij graag naakt baadt in openbare gelegenheden… De Fin was aardig, maar zoals het Finnen betaamt niet heel spraakzaam. Natuurlijk kon ik het met Farida, de française, het beste vinden en we hebben na afloop nog bijna een uur (in het Frans) nagepraat. Ik ben het nog niet verleerd, gelukkig!

Het weekend heb ik niet veel bijzonders gedaan. De andere stagiairs, die allemaal half of geheel Pools zijn, waren allemaal de stad uit op familiebezoek en Lukasz en Pawel waren naar de datsja (buitenhuis). Ik ben op zoek geweest naar een aansluiting voor de wasmachine. Aangezien in Polen het concept ‘wasserette’ nog niet is uitgevonden, heb ik tot nu toe steeds handwas moeten doen. Omdat dit na twee weken al m’n strot uit kwam, was ik op zoek naar vrienden met een wasmachine. Gosia bood al aan dat ik bij haar mocht wassen, maar Pelle had zelfs een oude wasmachine in de kelder van zijn appartement staan die ik wel mocht overnemen. Dit leek natuurlijk de perfecte optie, maar aangezien mijn appartement geen wasmachinekraan heeft, moest ik op zoek naar een aansluiting voor op de kraan van de wastafel. Een simpel bezoek aan Saturn leerde mij dat de aansluitingen in alle soorten en maten te koop zijn, daarom besloot ik om nog maar even geen aansluiting te kopen totdat ik wist hoe de wasmachine er uit zou zien. Erg behulpzaam bij mijn zoektocht was dat een kraan in het Pools gewoon ‘kran’ heet. Op de meest onverwachte momenten blijkt Pools dus toch heerlijk makkelijk te zijn…