Vier maanden Warschau in een notendop

Omdat ik Warschau inmiddels heb ingeruild voor Kraków is het hoog tijd om de verhalen bij te werken. Het zal een lang verhaal worden, maar om te voorkomen dat ik echt een complete nieuwe Bijbel ga schrijven, heb ik enkele hoogtepunten van de afgelopen vier maanden in Warschau eruit gelicht.

Allerheiligen
Op 1 november werd Allerheiligen gevierd. Dit is een Poolse feestdag, dus had ik een extra dagje vrij. Op Allerheiligen gaan de Polen massaal naar de kerkhoven om de graven van hun dierbaren schoon te maken en kaarsjes te plaatsen. Ik was hier wel benieuwd naar, dus ben ik met Gosia tegen het einde van de middag naar Powazki gegaan, een van de grootste kerkhoven van Warschau waar ook veel bekende Polen begraven liggen. Toen het donker begon te worden, was het werkelijk indrukwekkend om te zien dat geen enkel graf zonder bloemen en kaarsjes was achtergebleven. Zelf hebben we ook kaarsjes geplaatst op de graven van vrienden en kennissen van Gosia’s ouders.

Concerten
Begin november was het laatste weekend van Marko, de stagiair van de Finse ambassade. Omdat hij nogal een fervent concertbezoeker is, zijn Gosia en ik twee keer met hem meegegaan. Op vrijdagavond naar Pink Freud, een experimentele jazzband. Vond ik wel een beetje ruige muziek, maar de sfeer was erg leuk die avond. Op zaterdag gingen we naar Manhattan Transfer en Take 6 in Sala Kongresowa, de concertzaal van het Cultuurpaleis. Dit was een indrukwekkende plaats om een concert mee te maken. De zaal heeft 2800 plaatsen en is dus zeer groot. Wij zaten bijna achteraan, maar konden de muziek horen alsof het optreden naast ons plaatsvond. Echt een indrukwekkende akoestiek. En heerlijke muziek.

Tweede weekendje Krakow
Het weekend van 10 en 11 november ben ik opnieuw op visite geweest bij Ania in Krakow. Dit keer heb ik kasteel Wawel van binnen gezien en op zaterdagmiddag hebben we een bezoek gebracht aan de Wieliczka zoutmijn. De mijn was groot en indrukwekkend. We moesten eerst 400 treden naar beneden en gingen tijdens de wandeling nog dieper. In de mijn waren zoutsculpturen gemaakt, er was een complete kapel onder de grond met een zouten altaar en reliëfs van zout op de muren. Verder was weergegeven hoe het proces van zoutwinning eraan toeging en welke vormen van zout er waren. Toen we uit de mijn kwamen, lag er plotseling sneeuw. ’s Avonds zijn we uitgegaan in Kazimierz en in de oude stad. Dat was erg gezellig. Het was pas 6:00 uur ’s ochtends toen we weer terugkwamen bij Ania thuis. Ania’s ouders waren op dat moment zelf net terug van een verjaardag. Echte feestbeesten, die Polen. Begrijpelijkerwijs hebben we op zondag niet heel veel meer gedaan. Ania heeft me nog wel het Sanktuarium laten zien, de moderne kerk in Kraków die ik bij mijn vorige bezoek al van een afstandje had gezien. En we hebben met de hond door de sneeuw gewandeld.

Rijk en arm Polen in één weekend
Op 17 november mocht ik met Frank mee naar Radzyn Podlaski, een stadje in Oost-Polen, zodat ik kon zien dat er ook armere delen in Polen waren. Met steun van de Rotary was in het stadje een nieuwe kerk geopend, met drumstel, waar we een bijeenkomst mochten bijwonen. In dit deel van Polen heerst toch wel armoede, is de werkloosheid groot, zijn veel mensen alcoholist en is er dientengevolge veel huiselijk geweld. Ook werden bij het centrum waar de kerk was voedselpakketten uitgedeeld. Een heel verschil met Warschau dus en goed om te beseffen dat het arme Polen toch ook nog steeds bestaat. Na het arme gedeelte van Polen te hebben gezien, ben ik de volgende dag decadent met Lukasz meegegaan naar zijn zomerhuis buiten Warschau. Even om het verschil tussen arm en rijk extra te benadrukken.

Sylvia op visite
Van 29 november tot en met 3 december is Sylvia op bezoek geweest. Helaas kon ik op 30 november geen vrij nemen, want het was een erg drukke werkdag. Op die dag vond namelijk de Consuldag plaats, de dag waarop de honoraire consuls uit Wroclaw, Gdansk, Poznan en Minsk (Wit-Rusland) naar Warschau komen om bijgepraat te worden over de ontwikkelingen in Nederland. Ik had de presentatie van de ambassadeur voorbereid en ook die van Martin. Daarnaast waren er die dag twee briefings en vond om 15:00 uur de feestelijke opening van de portrettengalerij plaats. Al sinds september was ik bezig geweest met het verzamelen van portretten van oud-ambassadeurs, mooie afdrukken laten maken en alles in laten lijsten en nu was het moment dan eindelijk daar. Dankzij het harde werken van de lijstenmakerij kon de galerij geopend worden. Ik had er mijn handen vol aan gehad, maar alles ging vlekkeloos. De opening ging gepaard met champagne in chique ambassadeglazen en een boel gezelligheid. Sylvia had zichzelf gelukkig gedurende de dag goed vermaakt. ’s Avonds hebben we lekkere pannenkoeken gegeten bij Jazz Bistro en daarna een hele grappige opera bezocht in de kelder van een kerk in Praga. In het weekend had ik meer tijd om iets leuks te doen en hebben we een bezoek gebracht aan Wilanow, het Versailles van Warschau. Toen het donker begon te worden, zijn we naar de dertigste etage van het Cultuurpaleis gegaan voor een uitzicht over Warschau bij avond. Dat was zeker de moeite waard. ’s Avonds had Gosia ons uitgenodigd om bij haar te komen eten en vervolgens zijn we naar een huisfeestje geweest van Michelle, de stagiaire van de Amerikaanse ambassade. Voor zondag stond de wandeling naar de Oude Stad op het programma, in combinatie met een bezoek aan het Koninklijk Paleis. De dag werd afgesloten met een lekkere pierogi samen met Gosia en daarna moest Sylvia alweer op het vliegtuig naar Nederland.

Een waslijst aan Kerstfeestjes
Terwijl Warschau langzamerhand in de Kerstsfeer begon te komen, had ik besloten om ook mee te doen in de Kerstvreugde. Op Sinterklaasavond was in Klub Balsam een avondje georganiseerd om geld in te zamelen voor twee Kerstfeestjes voor weeskinderen. Het eerste feestje vond plaats op 8 december. Met een groepje Poolse jongeren ben ik afgereisd naar het weeshuis in Debinki. Daar hebben we slingers gemaakt om drie kerstbomen te versieren, die de kinderen vervolgens in hun gedeelte van het weeshuis mochten neerzetten. Verder kregen ze een tafelvoetbalspel en snoep. Het weeshuis en de kinderen zagen er overigens goed uit. Ik was blij om te zien dat de inspanningen die in het verleden geleverd zijn om Poolse weeshuizen op te knappen in ieder geval zichtbaar hun vruchten hebben afgeworpen. Voor mij was het wel een vermoeiende dag, wat aan de ene kant werd veroorzaakt door de wilde nacht die ik de avond daarvoor had gehad, en aan de andere kant doordat ik met de kinderen in het weeshuis gedwongen was om Pools te spreken, aangezien ze nog geen andere talen geleerd hadden.
Het tweede kerstfeest vond plaats op 16 december in Warschau. Een groep van vijftig weeskinderen kwam naar Warschau voor een dagje entertainment. We begonnen met een lunch in Zlote Tarasy. Het was een hele opgave om in het hectische winkelcentrum op vijftig kinderen te letten. Gelukkig hadden we aan elke persoon een groep kinderen toegewezen om op te letten en dat bleek een goede methode. Mijn groep kinderen had al wat Engels geleerd, dus dat was wel leuk. Ze wilden het graag met mij oefenen. Na de lunch stond de film ‘Het gouden kompas’ in Multikino op het programma. En na de film gingen we met de bus naar Hotel Pod Grotem, waar het avondprogramma plaatsvond. Het avondprogramma omvatte een diner, een animatieteam, tapdansers, een fakir en tenslotte de Kerstman met een tas met cadeautjes voor ieder kind. Het werd behoorlijk laat en de weeshuizen hadden waarschijnlijk de volgende dag een erg rustige dag, maar in ieder geval was het zeer geslaagd. Na een hele week vol Kerstfeestjes bij vrienden en collega’s, nam ik zelf op 23 december het vliegtuig naar Düsseldorf om de Kerst en Oud en Nieuw met familie en vrienden in Nederland te vieren. Het was erg fijn om iedereen weer even te zien.

Werken en studeren
Op 3 januari keerde ik weer terug naar Warschau. Het was niet bepaald een warm welkom, want de avond dat ik aankwam was de temperatuur gedaald tot –13. Gelukkig was Gosia ook alweer terug in Warschau, dus een lekkere maaltijd stond al te wachten toen ik geland was. Op de ambassade verhuisde ik naar de afdeling Pers en Culturele Zaken. Daar werd ik vier dagen ingewerkt en toen ging Martin, de cultureel attaché, voor een operatie het ziekenhuis in. Dit betekende dat ik veel eigen verantwoordelijkheden kreeg. Ik heb de financiën van de projecten van het voorgaande jaar in orde gemaakt en budgetten aangevraagd voor nieuwe projecten en promotieartikelen. Daarnaast kwamen er dagelijks ongeveer dertig mailtjes binnen die afgehandeld moesten worden. Hard werken dus. In de vrije tijd moest er gestudeerd worden, want de laatste week van januari zou ik weer terug gaan naar Nederland om nog twee tentamens af te leggen en een start te maken met mijn scriptie. Gelukkig moest Gosia ook aan haar scriptie werken en waren er nog geen nieuwe stagiair(e)s aangekomen, dus we hebben de meeste weekends studerend doorgebracht. Op één mooie zaterdagmiddag hebben we onszelf getrakteerd op wafels en een zonnige wandeling door Lazienki Park. Hoezo Poolse winters? Verder zijn we een aantal avonden naar de bioscoop geweest na een lange dag studeren. We hebben onder andere de films ‘Karmel’, ‘Reprise’ en ‘Across the Universe’ gezien. Zoals gezegd ben ik op 23 januari weer naar Düsseldorf gevlogen en heb ik netjes in Nijmegen mijn tentamens afgelegd. Inmiddels weet ik ook dat ik Verzekeringsrecht heb gehaald, dus dat betekent dat mijn vakkenpakket nu rond is en dat nu echt alleen de scriptie nog ‘maar’ geschreven hoeft te worden om af te studeren.

Een laatste maand vol nieuwe mensen
Toen ik op 4 februari weer terugkeerde naar de ambassade, was er ineens een grote verandering opgetreden. Het kantoor dat ik al die maanden voor mezelf had gehad, moest ik ineens delen met twee mensen. Mijn studiegenote Abigail was inmiddels gearriveerd als stagiaire voor de Economische Afdeling en Bianca, de stagiaire van de Politieke Afdeling begon ook op die dag. Het was wel heel gezellig met z’n drieën in één kantoor, moet ik zeggen. Martin was ook weer helemaal hersteld van de operatie en om te voorkomen dat ik mij zou gaan vervelen, had hij een leuk project voor me geregeld. Ik werd gedetacheerd om parttime te werken in Zamek Ujazdowski, het Museum van Moderne Kunst. Daar werd gewerkt aan de organisatie van een festival voor korte films en de assistentie van een Nederlandssprekend persoon was natuurlijk wel makkelijk om te onderhandelen over de Nederlandse films die in het programma zouden worden opgenomen. Ik heb dus veel gebeld, onderhandeld, films voor selectie gekeken en simultaan getolkt voor mijn collega’s. De omgeving was erg chaotisch; terwijl ik aan de telefoon zat te onderhandelen vonden dikwijls op de achtergrond hevige discussies in het Pools plaats of werd er naast mij in de muur geboord om nieuwe filmposters op te hangen. Maar ik had het erg naar mijn zin zo tussen de Polen en mijn onderhandelingsvaardigheden ontwikkelden zich al snel zo ver dat ik een aantal films in het festival heb weten te krijgen, zonder dat daarvoor vergoedingen hoefden te worden betaald. Omdat het mijn laatste maand was in Warschau, heb ik het er in de vrije avonden en weekends nog maar even goed van genomen. Dat betekende de nodige drankjes met Abigail, Bianca, Gosia en Patrycja (een vriendin van Abigail die ze nog kende van haar Erasmus in Zweden), nieuwe clubs, uit eten, met Bianca naar de ‘Notenkraker’ in de opera en maarliefst drie keer een afscheidsfeestje. Ondertussen ontmoette ik in de laatste weken ook nog een hoop nieuwe mensen, want de Deense en Duitse ambassades hadden inmiddels ook nieuwe stagiair(e)s binnen en Leonie kwam de laatste week aan om mij op te volgen als stagiaire op de afdeling Pers en Culturele Zaken. Het geheel begon zich net tot een leuke groep te vormen en daarom was het jammer dat voor mij het einde in zicht kwam… Op donderdag 28 februari was het moment daar: mijn laatste werkdag op de ambassade. Er werd een bijeenkomst gehouden met koffie en gebak, ik kreeg een speech van Frank en Martin en verder cadeaus en een map waar iedereen iets in had geschreven. Dat was erg leuk, ik voelde mij gewaardeerd en wist me de hele dag groot te houden. Tot het einde van de werkdag dan, want toen ik nog even een laatste ronde maakte langs enkele dierbare collega’s, werd het toch nog een emotioneel afscheid. Maar laten we dat maar opvatten als een goed teken. Ik heb een hele leuke tijd gehad in Warschau en een leerzame stage-ervaring opgedaan. Inmiddels is het Warschau-tijdperk afgesloten, maar deze blog nog niet. De volgende keer dus: de verhuizing naar Kraków, hopelijk met een wachttijd van iets minder dan drie maanden.