Aankomst en de jacht op een supermarkt

Hallo allemaal!

Bij deze dan het eerste teken van leven vanuit de Poolse hoofdstad Warschau. Zoals jullie zien: ik leef nog, ik heb een kamer en ik ben sinds gisteren begonnen met m'n stage. Maar laat ik even vanaf het begin beginnen.

Afgelopen zaterdag 1 september ben ik naar Warschau gevlogen. Het was een grote uitdaging om de hoeveelheid mee te nemen bagage te beperken tot 23 kilo. Daarbij nog tien kilo handbagage en ik zat naar mijn eigen idee safe. Helaas werd daar op Schiphol anders over gedacht. Bij de incheckbalie bleek namelijk dat ik maar 6 kilo aan handbagage mocht meenemen, waardoor vier kilo extra moest worden toegevoegd aan de gewone bagage. Vier kilo aan overgewicht dus. Gelukkig regelde de vriendelijke dame bij de incheckbalie dat ik niet hoefde bij te betalen toen ze hoorde dat ik voor stage vier maanden naar Polen ging.
Eenmaal op de rustige vlucht naar Warschau waren de witgeblondeerde Oostblokdames opvallend aanwezig. Nu ik een paar dagen in Warschau ben, ben ik overigens op dit vooroordeel teruggekomen, maar op dat moment voldeden de Polen er nog perfect aan. De vlucht duurde minder dan twee uur. Helaas onderweg niet veel meer uitzicht dan een dik pak wolken. Op het vliegveld van Warschau had ik als een van de eersten mijn bagage. Voor het eerst in mijn leven waren de bagagegoden mij gunstig gezind. Ik liep richting taxi en het scenario zoals beschreven in het mailtje dat ik van de ambassade had gekregen deed zich exact voor: in de vertrekhal werd ik maarliefst twee keer aangesproken door illegale taxichauffeurs, die mij echter onder geen beding voor slechts 40 zloty's naar de Ulica Piekna wilden brengen. Dan maar een legale taxi "for about forty zloty's". Aangezien de legale taxi met zo’n 130 km/u door de stad racete, stond ik tien minuten later al voor mijn toekomstige appartement. Dominik was er nog niet, maar toen ik hem opbelde, stuurde hij zijn moeder naar beneden. Een stevige moeke die in één greep al mijn bagage mee naar boven griste. Maar verder een erg vriendelijke vrouw die goed Engels sprak. Ze had het huurcontract netjes in twee talen opgemaakt (ik hoop tenminste dat beide versies hetzelfde zijn ;-p) en gaf duidelijke instructies over hoe alles werkte. Dat was ook wel nodig, want zoals het een Pools appartement betaamt, werkt alles, maar heeft het wel een specifieke gebruiksaanwijzing. Zo snap ik nog steeds niet hoe de oven werkt, hoe de verwarming aan gaat en met welke “tak-tak-tak”-beweging ik ook al weer het raam schuin open kan zetten. Het lijkt of ik meer dan genoeg opbergruimte heb op m’n kamer, maar de lades van de kasten staan zo strak op elkaar dat sommige lades niet open kunnen of niet meer dicht als er iets in zit. Ook de brievenbus is een raadsel; niet alleen hoe ik erin moet komen, maar vooral hoe de postbode daar de post in wil krijgen. Ik heb nog geen gleuf ontdekt in ieder geval. Maar ik merk het waarschijnlijk vanzelf wel als iemand me een kaartje stuurt, daarom nu eerst even mijn adres:

Tim Sterkenburg
Ulica Piekna 7/9, M.66
00-539 Warszawa
Polen

Piekna wordt trouwens geschreven met een kommaatje onder de e, zoals ç, maar die letter kan ik op deze site niet intypen.

Ondanks het bovenstaande heb ik over de locatie van mijn appartement geen klagen. Sowieso zit ik in een chique buurt, gezien mijn uitzicht op de Bang & Olufsen met daarnaast een soort Oil & Vinegar, de Raiffeisen Bank, een makelaarskantoor, een Zwitserse financiële instelling en het accountantskantoor Deloitte. Verder kijk ik uit over een parkje vol duiven (die ik met wat brood ook naar mijn vensterbank kan lokken) en een dubieus Chinees/Vietnamees restaurant dat onder de grond zit, in een voormalig openbaar toilet :-s Verder zit de Amerikaanse ambassade bij mij in de straat (waar de rij wachtenden zich om acht uur ’s ochtends al begint te vormen). Als ik de straat uit loop (langs de Kentucky Fried Chicken), kom ik op de gigantische Plac Konstytucji, een groot plein met veel winkels en restaurants. Daarvandaan loop een boulevardachtige winkelstraat (Ulica Marszalkowska) richting het Cultuurpaleis en de Galeria Centrum met daarin onder andere een niet gering formaat Zara en H&M.
Dit alles neemt niet weg dat het vinden van een gewone supermarkt geen gemakkelijke opgave was. In eerste instantie vond ik de Lux. Dit was nogal een kleine supermarkt. Het aanbod was er niet groot en de prijzen waren er niet erg duidelijk. Geen enkel woord van de verpakking was terug te herleiden tot iets wat op de prijslabels stond. Bovendien had ik geen idee wat ik kocht, omdat ik het vlees bij een balie moest bestellen. Ik vond een “nalesniki bolonez” wel goed klinken. Qua vlees moet ik zeggen dat er wel overal op straat kebab gekocht kan worden, terwijl er geen Arabisch uitziend persoon in Polen te ontdekken is. En zelf schijn ik er erg Pools en alwetend uit te zien, want ik kan niet de straat op gaan zonder dat er zes keer een heel verhaal in het Pools tegen me wordt afgestoken. Bovendien heb ik al twee keer een Pools foldertje toegestopt gekregen of het niet eens tijd is om Engels te leren.

Zondag heb ik eerst even de wandeling naar de Nederlandse ambassade gemaakt. Het was ongeveer een half uur lopen. Ik werd echter nauwlettend in de gaten gehouden door twee Poolse agenten, dus ik durfde niet echt stil te staan, laat staan foto’s te maken. ’s Middags op zoek geweest naar een betere supermarkt (de grote winkelcentra zijn in Polen ook op zondag open). In de Galeria Centrum vond ik een ‘sam’. Ik had opgezocht dat dit het Poolse woord was voor supermarkt, dus vol goede moed ging ik naar binnen. Het was echter niet veel groter dan de Lux waar ik de vorige dag het hoognodige had gekocht. Het concept ‘branchevervaging’ is in Polen blijkbaar nog niet zo bekend, want de supermarkt verkoopt echt alleen levensmiddelen. Voor deodorant moest ik naar de drogisteria daarboven, waar ik de keuze had uit zo’n drie varianten. Ja, het aantal varianten van een product is hier toch wel beperkter. Na mijn teleurstellende bezoek aan de sam kwam ik op de terugweg langs de ondergrondse “Supermarket Albert”. Ik had niet veel te verliezen en dus waagde ik mij naar binnen. En wat bleek? Het was een aan de Carrefour en Ahold gelieerde supermarkt! De tranen sprongen bijna in mijn ogen bij het zien van zoveel bekends. Deze supermarkt verkocht wel deodorant, gel, afwasmiddel, etcetera. Alleen aardappelblokjes om in de pan te bakken, een kam en een nagelknippertje heb ik in de tussentijd nog niet kunnen vinden.

Maandag was mijn eerste stagedag. Omdat ik nog geen toegangspasje had voor de ambassade en de hoofdingang pas om negen uur opengaat, hoefde ik niet voor negen uur te komen. Tegen negenen kwam ik dus aan bij de ambassade. Tussen de rij Witrussen die een visum en/of werkvergunning voor Nederland kwamen aanvragen viel ik in mijn pak met laptop wel een beetje uit de toon. Maar eenmaal binnen werd ik goed ontvangen door Frank, mijn stagebegeleider, en Dorota, de Poolse handelsadviseur die voor mij het appartement had geregeld. Ik heb hier in het gebouw een eigen kantoortje met computer, telefoon, fax, printer, etcetera. Ik heb ook een balkon en uitzicht over de Japanse ambassade. Wel een beetje bizar is dat ik daar tot nu toe nog geen Aziatisch ogend type heb zien rondlopen. De eerste dag stond natuurlijk een beetje in het teken van mensen ontmoeten, een computeraccount aanmaken en een toegangspas regelen. Verder mocht ik deelnemen aan een afdelingsvergadering met twee afgevaardigden uit Krakow. Natuurlijk begreep ik niet van alles waar het precies over ging, maar het was wel interessant om mee te krijgen wat voor economische ontwikkelingen er in de omgeving van Krakow gaande zijn en welke rol Nederlandse investeerders daarin spelen. Al met al dus een geslaagde eerste werkdag die maakte dat ik vanochtend zeker niet met tegenzin weer richting ambassade vertrok.